Του Παντελη Μπουκαλα

Αν θα τα καταφέρουμε να τερματίσουμε όλοι μαζί στον μαραθώνιο στον οποίο εκόντες άκοντες συμμετέχουμε, όπως ευχήθηκε ο κ. Γ. Παπανδρέου, είναι ένα ζήτημα, ελπιδοφόρο ή μακάβριο, ανάλογα με το νόημα που θα δώσει κανείς αυθορμήτως στο ρήμα «τερματίζω» της πρωθυπουργικής ευχής, ή μάλλον διαβεβαίωσης. Οι δηλώσεις πάντως που έκανε με την ίδια αφορμή, τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών, ο κ. Π. Γερουλάνος καμία αισιοδοξία δεν επιτρέπουν όσον αφορά την πιθανότητα να απαλλαγούμε κάποια στιγμή από τη δεσποτεία του τουρισμού επί του πολιτισμού.

Σε μια περίσταση προφανώς σημαδιακή και όντως ανεπανάληπτη, τα δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τη Μάχη του Μαραθώνα («μια φορά, στον καιρό των Ελλήνων, ήρθαν πολλές φούστες σ’ αυτόν τον κάμπο. Οι Αθηναίοι, που είχαν το στρατό τους πάνω στης Γριάς το μανδρί, έπεσαν καταπάνω τους και τόσο πολλούς εσκότωσαν που εκοκκίνισε από το αίμα το ποτάμι» λέει μια παλιά λαϊκή ιστοριούλα, πιο νόστιμη από δέκα πανηγυρικούς, που τη διέσωσε στις «Παραδόσεις» του ο Ν. Γ. Πολίτης), ο κ. Γερουλάνος ανταποκρίθηκε πρωτίστως σαν υπουργός Τουρισμού και τριτευόντως σαν υπουργός Πολιτισμού. Και είπε στις κάμερες πόσο ευτυχισμένος, ενδεχομένως και υπερήφανος αισθάνεται που «η πληρότητα των ξενοδοχείων της Αθήνας έφτασε το 95%» – ή κάπου τόσο.

Πάλι καλά που δεν του ξέφυγε κι ένα βροντερό «Νενικήκαμεν», για να συνοψίσει έτσι το μήνυμα που ο ίδιος επέλεξε να λάβει από την επέτειο.

Θα πείτε, όταν τον ίδιο τον Παρθενώνα τον αποκαλούμε, δήθεν τιμητικά, «κορυφαίο σύμβολο του ελληνικού τουρισμού», αποσυσχετίζοντάς τον από το ό,τι βαρύτιμο σημαίνει για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα, πώς να μην εντάξουμε και τον Μαραθώνα στο ασφυκτικό τουριστικό μας πλαίσιο, «απομαγεύοντάς» τον και «απομυθοποιώντας» τον, όπως είναι του συρμού. Σωστά. Είναι και η βαριά κρίση άλλωστε, που δεν επιτρέπει πολυτελείς πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις, αλλά επιβάλλει σαν αδήριτες και σχεδόν μοιραίες τις δικές της προτεραιότητες, την πληρότητα των ξενοδοχείων, λόγου χάρη, ή την κίνηση των εστιατορίων. Και είναι και της χειραγωγημένης και μειωμένης δημοκρατίας μας η κρίση, που δεν επιτρέπει τους γλυκερούς αυτοεπαίνους περί κοιτίδας, φώτων και άλλων τινών.

Χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν στην Αθήνα από τις μισές χώρες του πλανήτη, έχοντας πιθανότατα στο νου τους κάτι όμορφο και ευγενές, όπως έδειχναν οι δηλώσεις αρκετών, κι εμείς τους μετράμε σαν βαλάντια προς τουριστική εκμετάλλευση. Και να σκεφτεί κανείς ότι υπουργεία και οργανισμοί ετοίμασαν ολόκληρη καμπάνια με εννέα «άξονες» για να προσφέρουμε στους επισκέπτες μας «εμπειρίες-πρεσβευτές», ώστε να τους καταστήσουμε αποστόλους της ελληνικής λάμψης. Μα φαίνεται πως αυτή η λάμψη τυφλώνει εμάς τους ίδιους και θολώνει την κρίση μας.